Kao što su se mnogi hrišćanski i međunarodni praznici pretvorili u dane za obilato trošenje novca na poklone, gubeći pri tome svoj smisao, tako je i dan Svetog Valentina slobodno možemo reći – zloupotrebljen.
Dok umiješni trgovci trljaju ruke svakog 14. februara, jedni ne daju Svetog Trifuna, drugima ne smeta Sveti Valentin, iako često vrlo gotovo ništa ne znaju o životu ovih hrišćanskih svetitelja. Sveti Trifun kao zaštitnik vinogradara i vinara, nikako ne može biti zamjena za Svetog Valentina, kao ni obrnuto.
Jedno je sigurno, industrija slavi Dan zaljubljenih, koji je zahvaljujući dobrom marketingu, postao globalni fenomen, a poklanjanje bombonjera, srca i drugih prigodnih poklona voljenoj osobi vremenom je zahvatilo i Srbiju.
Zapravo, riječ je o dva potpuno različita sveca koje poštuju i pravoslavna i katolička crkva.
Sveti Trifun kao zaštitnik vinogradara i vinara, nikako ne može biti zamjena za Svetog Valentina, kao ni obrnuto. Katolička crkva proslavlja Svetog Trifuna, ali 10. novembra.
Sa druge strane, pravoslavna crkva Svetog Valentina sjeća se 13. avgusta. Ipak, tada na Dan zaljubljenih niko ni ne pomisli.
Odakle, onda, povezanost ovog svetitelja sa nekakvim Danom ljubavi? Kao što su se mnogi hrišćanski i međunarodni praznici pretvorili u dane za obilato trošenje novca na poklone, gubeći pri tome svoj smisao, tako je i dan svetog Valentina slobodno možemo reći zloupotrebljen.
“Svaki crkveni praznik smjera da sadašnjost poveže sa prošlošću, da se u molitvi setimo nekih događaja i ljudi. Ako su to svetitelji, molimo ih da budu naši zastupnici pred Bogom, a ako je neki događaj onda da se sjetimo šta se tad dogodilo. Rimski mučenik Valentin kog proslavlja rimokatolička crkva danas je ranohrišćanski mučenik koga je, kao i sve ostale mučenike, Bog osnažio da istrpe užasne muke i da se na kraju odreknu života, odnosno da dozvole da ih ubiju svjedočeći da je Hristova ljubav jača od smrti i da je Hristos zaista vaskrsao. U tom smislu proslavljanje Svetog Valentina nije nikakav problem, već nastaje onda kad se proslavljanje bilo kog praznika pretvori u sajam potrošačkog društva, konzumerizam koji je doveo dotle da je najvažnije koliko će ko na taj dan da potroši svoje pare”, kaže za RT Balkan Vuk Jovanović, teolog i veroučitelj.
Prema njegovim riječima, problem je što se ne dovode međuljudski odnosi u vezu s Bogom i sa širom zajednicom, nego se afirmiše ekskluzivni odnos prema nekoj osobi koji se potvrđuje potrošnjom, “da li ćemo nešto da kupimo, ko je kupio kakav poklon, pa se još hvalimo na društvenim mrežama”.
Sveti Trifun je rođen u selu Kampsadi u Frigiji. Roditelji su mu bili siromašni. Još od samog detinjstva na njemu je bila velika blagodat Božja, te je imao dar da isceljuje bolesne, i da izgoni zle duhove. U to vreme vladar Rimskog carstva bio je car Gordijan III, čija je ćerka Gordijana naprasno poludela. Svi lekari u carstvu nisu mogli da je izliječe. Tada zli duh iz devojke progovori i reče da njega niko ne može isterati, osim, ugodnika Božjeg, Trifuna.
Car naredi da se na dvor dovedu svi ljudi iz carstva koji su se zvali Trifun. Pravog Trifuna su doveli u Rim gde je iscelio carevu ćerku. Car mu podari mnoge darove, koje Trifun pri povratku razdeli siromasima.
U svom selu produži ovaj sveti mladić da čuva guske i moli se Bogu. Kada se zacari hristoborni Dekije Trajan, u velikim progonima koje tada naredi car i sveti Trifun bi mučen za Hrista. No, on podnese sva mučenja s radošću velikom, govoreći: “O, kad bih se mogao udostojiti, da ognjem i mukama skončam za ime Isusa Hrista Gospoda i Boga moga!” Sve muke ništa mu ne naškodiše, i mučitelji ga posekoše mačem. Pred smrt Trifun se pomoli Bogu i predade dušu svoju Tvorcu svome 250. godine.
Sveti Valentin, sveštenik koji je tajno vjenčavao
Sveti Valentin je postao pokrovitelj zaljubljenih tek u 14. veku, iako je riječ o ranohrišćanskom svetitelju koji je živeo i postradao za veru u 3. vijeku.
Pogubljen je 269. godine odsjecanjem glave u doba kad je Rimskim carstvom vladao car Klaudije II. Kasnije je car Julije II u 4. vijeku nad njegovim grobom podigao baziliku, i od tada se taj svetac počeo slaviti među hrišćanima.
Priča o Svetom Valentinu vodi nas u prve vekove hrišćanstva, kada je ovaj svetitelj tajno venčavao ljude kojima su imovinsko-pravni odnosi onemogućavali da zasnuju brak onakvim kakav je Hristos blagoslovio , a to je ljubav za večnost dvoje ljudi koje onda kao jedno telo stupaju u večnu zajednicu, a to je crkva koja u sebe smešta ceo svet.
Jovanović navodi da je tako Sveti Valentin ostao upamćen kao neko ko je istupao oko ljubavi dvoje ljudi, a onda je polako nizom preinačenja postalo ovo što je danas – Dan zaljubljenih, odnosno od jednog hrišćanskog mučenika prešlo se na romantičnu ljubavi koja je skroz odvojena od braka, crkve, a onda i od samog svetitelja.
Ovaj pojam se pojavio u 14. veku, kada je društvu bila potrebna otmena ljubav na dvorovima u Engleskoj i Francuskoj, bila je potrebna neka nova moda, iako ni rimokatolička crkva nije saglasna sa ovakvom identifikacijom sveca.
Druga verzija o Svetom Valentinu kaže da je sveštenik pogubljen jer je venčavao vojnike, što je tadašnji rimski car Klaudije II strogo zabranio smatrajući da su oženjeni muškarci loši vojnici. Zbog toga je bačen u tamnicu, a pre pre smrti, slepoj tamničarevoj ćerki poslao je jedno pismo u kome joj zahvaljuje na svemu a u njemu šalje i žuti šafran, a po primanju pisma devojka je progledala.
Sveti Trifun se vekovima slavi na prostorima Srbije. Zapisi o ovome pronalaze se još u 16. vijeku. Njega slave mnogi esnafi, a u prvom redu gostioničari i vinogradari jer je reč o “zaštitniku vina i vinove loze”. Kažu, dobre kafedžije tog dana besplatno toče vino gostima.
U Beogradu, na Topčiderskom groblju, nalazi se crkva posvećena ovom svetitelju, koju je sagradio veliki srpski dobrotvor Nikola Spasić za života, i zaveštao da se svake godine održavaju službu božiju na dan Svetog Trifuna – njegove slave, kao i pomen svim njegovim mrtvima.